Fort w Beniaminowie stanowi wartościowy przykład carskiej sztuki fortyfikacyjnej. Powstał według koncepcji rosyjskiego gen. prof. Konstantego Iwanowicza Wieliczki (1856−1927), autora umocnień budowanych na obszarze od twierdzy Modlin po Władywostok i Port Artur. W centralnej części beniaminowskiego fortu powstały monumentalne betonowe koszary liczące 20 półkoliście sklepionych izb żołnierskich. Po obu stronach bloku koszarowego umieszczono latryny i łaźnie. Przed wycofaniem się Rosjanie zdążyli wysadzić najważniejsze elementy obronne w powietrze. Rzeczywiste znaczenie militarne fort w Beniaminowie pełnił w okresie wojny polsko-rosyjskiej, a szczególnie w czasie Bitwy Warszawskiej w połowie sierpnia 1920 r. Wszedł wówczas w skład drugiej linii obrony Warszawy (tzw. dawnej niemieckiej) przed nacierającymi wojskami bolszewickimi. Umocnienia bohatersko bronili żołnierze 48. Pułku Strzelców Kresowych. 14 sierpnia 1920 r. bolszewicy wbili się klinem między Radzymin i Beniaminów, zajmując położone w pobliżu wsie Dąbkowizna i Wólka Radzymińska. W nocy z 14 na 15 sierpnia 1920 r. podjęli dwukrotną próbę wdarcia się do fortu. W czasie walk obie strony poniosły poważne straty. Zginęło wówczas 10 Polaków a 23 żołnierzy zostało rannych. Jednocześnie zdobyli karabin maszynowy i wzięli do niewoli 26 jeńców rosyjskich z trzech pułków: 241. Włościańskiego Pułku Strzelców dowodzonego przez Tierentiewa i 243. Piotrogrodzkiego Pułku Strzelców Uwarowa (oba w składzie 81. Brygady Strzelców Kombriga Stiepanowa) oraz ze 189. Pułku Strzelców (21. DS Iwana Smolina).